Een jaar geleden maakte ik de beslissing om me in te schrijven bij AFS. De gedachten ergens anders een tweede leven te beginnen en jezelf te leren kennen trok me enorm aan. En soms besef ik het niet maar ik ben wel degelijk nu die uitwisselingsstudent in een ander land met een andere taal, cultuur, gewoontes..
AFS bereidt je goed voor met workshops maar het echt duidelijk maken wat een jaar in het buitenland is, kom je enkel pas in je jaar te weten. Het woord onderschatting is dus zeker van toepassing. Je denkt te weten wat komen zal maar nee dat weet je niet :)
Je hebt een nieuwe familie gekregen die je enorm dankbaar bent maar dat wil niet zeggen dat ze alles voor je regelen. Zelf dingen regelen en organiseren, orde scheppen, durven dingen te doen, durven spreken,... dit zijn enkele voorbeelden. Wil je iets waarmaken zal je er jezelf voor moeten inspannen. #afseffect :)
Zoals jullie misschien al gelezen hebben in de vorige blog ben ik een week op schoolreis geweest. Dit was een vermoeiende topervaring! In zes dagen vier steden bezocht. Dit wel telkens gebonden aan economische activiteiten in de voormiddag. In de namiddagen was er meer vrije tijd. De dag van terugkomst zijn we meteen naar Bochalema gereden met de familie. Mijn eerste keer in Bochalema!! Dit is het dorpje waar mijn zussen zijn opgegroeid. Hier is het frisser en mogelijk om te wandelen en te zwemmen in bergrivieren. Een beetje verder is Chinacota, ook een prachtig dorpje. Hier hebben we een bloemenkweker bezocht. Nog een gelukske, een week na de reis met school had ik één week schoolvakantie! In deze week waren mijn mama en zus thuis. Perfect om thuis nog meer als thuis aan te voelen. En! In deze week heb ik voor het eerst mijn gastpapa ontmoet. Hij werkt in Bogota maar had dus een weekje verlof. Fijn hem te ontmoeten.
Alles is zo groots en ver van elkaar, met bergen tussenin, dat autoritjes heel normaal zijn. Ik
vind dit meestal rustgevend om even in de auto te zitten en te genieten van de wind in je haren. Onlangs ben ik met de twee zussen en een vriend in de avond uit gegaan. Ze vroegen me "Wat wil je doen Selene?". Ik had nog niet avond gegeten en zei vrij snel "eten!". Dus reden we naar een crêperie met wafels en pannekoeken, jej!(Over eten gesproken: als je op uitwisseling bent draait alles vrij veel om eten omdat je niets anders weet te doen haha. Nu heb ik mezelf wel verplicht workouts te doen.)
Nadat men buikje vol zat hebben we ons in een barretje geïnstalleerd. Fijne avond!
De cinema is ook een geliefde activiteit. Het kost dan ook niets, enkel 3 euro. Zo ben ik met familie al meerdere keren een film gaan zien. Ook AFS houdt ons goed bezig. Al drie reünies gehad en elke keer iets anders op het programma. Zoals samen pizza gaan eten, gezellige babbel in het appartement van het hoofd van afs comité Cucuta of limonade uitdelen op de cyclovia. In het totaal zijn we met zeven afs-studenten hier in Cucuta. De groep wordt hechter en we zijn nog van plan veel samen te doen. We praten zelfs in ons brekkig spaans tegen elkaar ipv engels, gewoon uit gewoonte.
Ik heb het geluk dat Colombia een knuffelland is. When you need a hug, er zal altijd wel iemand zijn. Want het gevoel eenzaamheid kan wel eens aanwezig zijn. Ochtenden in een schoolweek zijn moeilijk. Wakker worden om half vijf wekt een eenzaam gevoel in je op. Het is donker buiten, je bent als enigste wakker... Eenmaal gedouched en wat havermout gegeten voelt de dag beter aan.
Hier in Colombia valt er elke dag wel iets nieuws te leren en zien. Je denkt ondertussen de nieuwe cultuur te begrijpen en je op je gemak te voelen maar dit is nog oppervlakkig.
Wetend dat het leven in België verder gaat; vrienden zijn nu aan het studeren, familieactiviteiten passeren, broertje dat ineens in het eerste middelbaar zit,... Wetend dus dat je zo een dingen niet meemaakt. Maar elke keer heb je ook de andere kant. Ik en de vele andere studenten zelfs mijn broer en vriendinnen leven ook een jaar, enkel ergens anders. Het is een tweede leven in een jaar.
Ik zou graag willen afsluiten met het nieuws dat ik deze week gekregen heb en dat ons allen veel verdriet geeft. Nonkel Herman, je zal altijd in mijn hartje blijven. Met verdriet dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Maar ik denk aan je en aan onze liefste mamie, we zijn er voor je. Je bent een goed mens nonkel Herman, en de vriend van iedereen. Het gaat je goed.
Ik hoop dat jullie nu wat meer op de hoogte zijn.
Veel kusjes Selene
Second family!
Me
Met nichtje,neef en zus op de cyclovia.
In Chinacota 
AFS Cucuta
In Bochalema 
