Ongelofelijk, indrukwekkend, hemels, inzichtgevend, prachtig, zoals in de boekskes, onrealistisch, onvoorstelbaar, verbazingwekkend, wonderlijk...
Woorden die de reis misschien kunnen beschrijven.
Ik ben verliefd geworden op wat ik heb gezien. Het was inderdaad een geweldige ervaring.
Maar om te beginnen bij het begin. Zondag ben ik naar Bogota gevlogen waar mijn gastpapa me opwachtte. Samen de snelste tourist tour gedaan in drie uur. In de namiddag leerde ik nog meer familie kennen op de verjaardag van mijn 22jarige nicht. Ook in Colombia kennen ze het spelletje "ik ga op reis en ik neem mee...". Dit was voor mij een hele uitdaging maar we hebben goed gelachen! Ik leerde ook mijn oma kennen langs papa's kant. Je mag gerust een echt omaatje voorstellen, iemand die je niet meer los laat. Ik was direct een nieuw kleinkind voor haar, een echte Colombiaanse oma dus. Ik heb deze nacht in haar appartement geslapen waar ook mijn gastpapa woont. Na een muesli-ontbijtje, natuurlijk gemaakt door de oma, vertrok ik alweer met het volgend vliegtuig! Op het vliegveld zag ik voor het eerst mijn Belgische vrienden terug. Terug Nederlands praten maakte me even emotioneel. Vervolgens vier dagen met hen op stap! De tofste groep die ik me kon wensen.
Het avontuur begon in de stad Leticia. Veel hebben we van de kleine stad niet gezien want we zaten direct op de boot richting the middle of nowhere. Stel je eens voor met allemaal uitwisselingsstudenten op een boot in de amazone. Iets om niet te vergeten. Het standaard vervoer middel was dus telkens onze boot. Zo reis je nu eenmaal de amazone af. Puerto nariño was de slaapplek voor de twee eerste nachten. Een van de grotere gehuchten in amazone gebied. Alvorens we onze slaapplekken opzochten aten we onze almuerzos op een drijvend, prachtig huis/ restaurant.
De volgende dag werd meteen wonderlijk ingezet. Stel je voor zwemmen in de amazone om zes uur in de ochtend met roze dolfijnen in de verte en piranha's die we allengeluk niet hebben gevoeld. Na ons ochtendzwemmeke was een ontbijtje zeker welkom. Het ontbijt met onderanderen de zoetste ananas die ik ooit heb gegeten is zeker iets voor op ieders zijn bucketlist. Buikje vol met al dat lekkers zaten we alweer op de boot naar een van de drie indianenstammen die we hebben bezocht. Bij de eerste stam hebben we samen met de kinderen armbandjes gemaakt. Het heeft men ogen zeker geopend. De mensen leven totaal anders. Tijdens het vlechten van de natuurlijke materialen tot armbandjes was het mogelijk te praten met hen. Zo is het fijn wat meer te weten te komen over hoe ze leven. Kleren kopen is zeker niet zoals bij ons. Daarvoor spaar je geld en gaat men een keer om de zoveel tijd met een bootje naar een groter gehucht zoals Puerto nariño of Leticia. Ook medicijnen zijn een kritiek punt. Zieke mensen gaan naar de "dokter" van het dorp, dit is eerder een heler met natuurlijke middelen. In het algemeen was het prachtig om te zien en ik denk dat het leven als kind daar geweldig moet zijn.
Dezelfde dag hebben we nog een andere stam bezocht. Ook daar met de mensen bezig geweest. Samen voetballen, de jongens van ginder vormde een team en een aantal uitwisseling studenten het andere team. Dit zorgde voor veel ambiance! Bij dezelfde indianenstam ook een ritueel kunnen volgen. Dit ritueel is typisch voor alle stammen waneer een meisje voor de eerste keer haar regels krijgt. Soms voelde je je wel de tourist en indringer. Maar dat moet je erbij nemen als je zulke dingen doet. Vriendelijk zijn tegen de mensen en interesse tonen appreciëren ze. Voor hen is tourisme natuurlijk ook een inkomst, bijvoorbeeld door het verkopen van souvenirs.
Niet enkel de mens woont daar in het zuiden van Colombia in de Amazone. Nee, ook vele vele dieren. Aapjes in het echt rond je zien zweven door de bomen of baby kaaimannen in de avond zoeken door de reflectie van hun ogen en zoveel meer. Daarvoor moet je zelf maar eens gaan 😉
De laatste nacht, de derde dus, was niet op Colombiaanse grond maar wel op Peruaanse! Drie km wandelen in de jungle om uit te komen bij een wonderplek. Overdag was er de mogelijkheid te zwemmen, te kajakken of piranha's te vangen op deze plek. Het kajakken op een meer met amazone water was toch mijn lievelings activiteit. Zo mooi was het dat ik de volgende morgend om half zes al weer op het water zat. Ik had nooit gedacht dat ik dit ging meemaken. Samen met ons Bente van België weg dromen in onze kajak, beide dromend dat onze boyfriends erbij waren. Maar we komen terug hoor! 😉
Laatste dag bestond voornamelijk uit wachten op het mini mini vliegveldje in Leticia. Want vliegtuigen zijn net zoals treinen in België. Altijd met vertraging! Al een geluk hadden we allen, vooraleer we naar het vliegveld reden, een portie chocolade aangekocht. En dit in Brazilië! Ja je leest het goed, in Brazilië. Dit wilt zeggen voor diegene die goed kunnen tellen, drie landen op een dag!
Uiteindelijk na vijf uur wachten de eerste vlucht naar Bogota. En niet te vergeten, het afscheid van men belgjes die al terug in België zitten. Ik denk aan jullie. En dan moe maar voldaan na deze nooit te vergeten reis met de Cucuta-crew de laatste vlucht naar mijn vertrouwde stad en huisje genomen.
De lange vakantie is ondertussen begonnen voor mij. Ik weet nog niet juist wat ik ga doen in deze twee maand. Maar het is kerst en dat is on Colombia niet zomaar iets. Uitgebreid vieren en hopelijk nog nieuwe plekken ontdekken.
Ik houd jullie op de hoogte.
(Btw de derde maand is al om. Binnenkort zitten we al in de helft en voor we het weten ben ik alweer thuis waarschijnlijk.)
No comments:
Post a Comment